Bursa’nın en çok ekmek satan fırınlarından birinin sahibiyim.
Her gün satılan binlerce ekmek diyebilirim. Ä°çeri giren çok olur ekmek ister, genelde veririz bedava diye alır gider.
Üst kattayım, kameralara bakmaktayım. Bir abla var, ilk defa karşılaÅŸmaktayım. Kapının önünde 10 dk. oldu, bir saÄŸa bir sola dolanıp durdu.
Kuyumcu olsak hırsız sanki bizi soyacak. Ama ne öyle bir hali var, ne de akılsız deÄŸil ya fırını soyacak kadar.
Baktım ki içeri gireceÄŸi yok. Ä°ndim aÅŸağıya, geçtim tam karşısına : Ablacığım bir ÅŸeye mi baktın? dedim.
Yok abi, rahatsız ettim sizi, hayırlı işler dedi ve yola doğru ilerledi.
Elini tutan minik kız çocuÄŸu çekiÅŸtiriyor: Anne ne olur gitmeyelim, diyordu .
Seslendim ablaya:
Kardeşim bana bir bakarmısın?
Duymamış gibi yaptı, ama ikinci de durdu ve dönüp baktı.
‘’Ablacım dedim vaktin varsa buyurun içeriye.
KonuÅŸmadı, çocuÄŸunun yüzüne baktı başını salladı, dükkanıma adım attı.
Bak abla dedim. Bizim bu dükkana çok ekmek almaya gelen olur, parasız alırlar. Biliyorum bazen de beni kandırıyorlar. Ama olsun diyorum, ben bunun bereketi ile binlerce satıyorum.
Ama dikkat ettim sen üç defa döndün kapıdan tam içeri girecekken. Var mı ihtiyaç? Ne olur varsa söyle.
Çaylarda geldi o arada, iÅŸaret ettim ve istedim masaya simit ve poÄŸçada.
Önce yiyin sonra konuÅŸalım dedim.
O çocuÄŸun ve ablanın çiÄŸnemeden, aÄŸzındaki bitmeden tekrar ısırışlarına ÅŸahitlik ettim.Aç kardeÅŸim bunlar, böyle mi yer aç olmasalar. Abla bir nefes aldı, ikinciye gelen çaydan yudumladı ve baÅŸladı anlatmaya :
Abi, dün eÅŸim eve bir kadın getirdi. Terk edin hemen burayı dedi. Evden çıktığımda saat gece ikiye gelmekteydi.
Önce bir otobüs durağında oturduk. Sonra baktım ki başımıza bir hal gelecek, bir karton bulduk ve Emirsultan Mezarlığı’nda uyuduk.
Tamam da beÅŸ kuruÅŸ vermedi ki adam bana. Çıktık iÅŸte bir mont ve küçük bir çantayla.
Acıktık tabii sabah olunca. Ama beÅŸ kuruÅŸ yok ki yanımda. Bir akrabam var ama o da çok uzakta. 20-30 TL lazım ki gideyim yanına.Telefonumu da vermedi, satacak besbelli. Arayamadım da kimseyi.
Acıkınca da, kızım da elimden tutup senin fırının önünde durunca, girmedim içeriye istemeye utandım .
Bak nasıl gülüyor evladım, karnı doydu diye. Sevindirdin ikimizi de. Allah razı olsun, bu dükkanın hep müÅŸteri ile dolsun, dedi.
Annem vefat etmiÅŸti geçen hafta. Oturuyordu 21 yıldır alt katımda. Aklıma orası geldi bir an da. Hem boÅŸ, hem de eÅŸyalı.Åžimdi götürsem eve bu ablayı hanım ne der acaba?
Anlattım ablaya. Burada çalışmak istermisin dedim? çocuÄŸun ile gel hem karnını doyur hem de yardım et .
Zaten baÅŸka çaresi de yoktu. Öyle sevindi ki, ayaÄŸa kalktı elimi öpmek istedi.EÅŸimi aradım, o da çok sevindi. Ben gelip onları araba ile alayım hemen dedi.
Üç aydır abla iÅŸ saatinde yanımda, akÅŸam alt katımızda. Çok mutlular kızıyla. Kira almıyoruz, faturaları biz ödüyoruz, evladımız yok onun kızını evlat gibi seviyoruz.
Bugün baktım, bir kadına iki ekmek verdi. Parasını istemedi. Sonra çantasından para alıp kasaya bırakıverdi.
O da birine iyilik yapmak istemiÅŸti. Sesimi çıkarmadım. GörmemiÅŸ gibi yaptım. Ellerimi açıp Allah’a sonsuz ÅŸükrettim, bunca yıl sonra bana bir kardeÅŸ ve evlat yolladığı için teÅŸekkür ettim.
Rabbim hepimize iyilerden olmayı ve hepimizin karşısına iyilerin çıkmasını nasip etsin inÅŸaAllah..