‘’Abi ne olur çabuk’’ dedi. Kucağında bebeÄŸi ile hemen arabaya bindi. Beni de öyle telaÅŸlandırdı ki, taksimetreyi bile açmamışım vallahi. 10 dk. sonra vardık acile. Dedim ablaya: ‘’Sen gir abla ben de geliyorum peÅŸinden merak etme’’. Park ettim arabayı, buldum ablayı. ÇocuÄŸun nefesi kesilmiÅŸ, meÄŸer yediÄŸi bir ÅŸey zehirlemiÅŸ. Saatler geçti, sonunda çocuk kendine geldi. Ben niye bekliyordum ki? Alacağım topu topu hepsi 30 TL idi. Sabah ezanı okunduÄŸu sırada, çıktık evlerine doÄŸru yola. Bir eve vardık çıkmaz sokakta. Bekliyorum ki babası falan belki çıkar da karşılar onları. Ama abla bana uzattı anahtarı. Abi açıver kapıyı. Ä°yi de yatak nerede, yatırsın çocuÄŸu üzerine. Bir döÅŸek gördüm sadece köÅŸede bir yerde. Yaydık, çocuÄŸu yatırdık. Kızcağız öyle yorgun ki, gözünü bile açmadı vallahi. Abla dua etti, eski bir çantası var idi. Borcum ne kadar abi dedi. Bir poÅŸet çıkardı. Hiç saymadan hepsini bana uzattı. ‘’Biliyorum abi, seni de iÅŸinden ettim. Çok özür dilerim. Ama hayatta baÅŸka kimsem yok. KaybedeceÄŸim kızımı diye korktum çok. Al abi, yeter mi bu bilmiyorum vallahi. BaÅŸka tek kuruÅŸ da yok, ama çalışır öderim. Zaten pazartesi iÅŸe gideceÄŸim. Ne olur affedesin beni. Ä°ÅŸinden de ettim seni’’. Koy onu yerine abla dedim. Bir ÅŸey istemedim. Otur anlat desem, bir sandalye bile yok ortada. Peki ne arıyor ki böyle boÅŸ bir evde bu abla? EÅŸi vefat edip bu dünyadan ayrılınca, ev sahibi de onları eÅŸyasız sokaÄŸa atınca, acımış bir komÅŸu teyze almış onları alt kattaki bu boÅŸ odaya. O teyzeden yemiÅŸler birkaç gün bir ÅŸeyler. Ama teyze de hastalanıp hastaneye kaldırılınca, zor da kalmış bu anne ve kızı da. Ä°ÅŸ bulmuÅŸ, ama pazartesiye daha çokmuÅŸ. Birkaç defa komÅŸulardan ekmek alıp yemiÅŸler. Ama tekrar gidip isteyememiÅŸler. Kimsede paran var mı diye düÅŸünmemiÅŸ. Ya da akıl etmemiÅŸ. ‘’Annem de babam da çok oldu abi vefat edeli. Kimse de yok gidecek. Ama öyle güzel iÅŸ buldum ki, çocuÄŸumda benimle her gün gelebilecek. Ama pazartesiye daha çoktu, aç kalan kızım aÄŸlıyordu. Camdan baktım, bir çöp kutusu. Vardım yanına, aldım yenebilecek ne varsa. ZehirlenmiÅŸ iÅŸte kızım da’’… Cebimde son maaşımdan kalan 270 TL vardı. Bir an uzatıp ablaya hepsini verince bana da beÅŸ kuruÅŸ kalmadı. Bende yeni evlendim. Çok da iyi deÄŸil gelirim. Fabrika da kapanınca bizim, arkadaşıma söyledim. Taksideki de ilk günümdü geçirdiÄŸim. Ä°ÅŸ buluncaya kadar idare edeyim dedim. Kendi param hariç, ilk defa 100 TL alıp varacaktım eve bu sabah. EÅŸimde hamile. Gelirken al demiÅŸti biraz peynir vesaire. Bindim arabaya, abimi arayacağım o var aklımda. UÄŸrayıp biraz para isteyeceÄŸim. Yoksa eve elim boÅŸ gideceÄŸim. O arada telefonum çaldı. Ä°yi adam iÅŸte, abim aramaktaydı. Dedikleri aynen ÅŸunlardı: ‘’Ahmet, sana iki müjdem var. Güvenlik iÅŸi buldum, evraklarını topla hemen gel akÅŸama kadar. Yarın baÅŸlayacaksın. Bir de babamın tarlaya müÅŸteri geldi, tam da istediÄŸimiz parayı verdi. Razı isen gel, bugün imzaları atalım. Paramızı alıp, biraz ferahlayalım’’… Ey Allah’ım. Ä°yi de o tarla kaç sene oldu satılmadı. Madem satılacaktı, neden o gün bu sabahtı? Sen bana hem iÅŸ verdin, rızkımı gönderdin, hem de kaç mislini nasip ettin 270 TL’nin. Ey Allah’ım sen bana çok ama çok zor bir an da yetiÅŸtin…
Alıntı.